Margur sefur af sér mikla lukku

Í september, þegar skólinn var nýbyrjaður, svaf ég yfir mig í fyrsta skipti á ævinni. Ég vaknaði hvorki við vekjaklukkuna né birtuna frá sólinni sem skein inn um gluggann á herberginu mínu. Það var komið fram að hádegi þegar ég loksins rumskaði og allir í fjölskyldunni löngu farnir til vinnu. Þetta hafði ég aldrei upplifað fyrr. Ég fylltist samviskubiti og velti áhyggjufullur fyrir mér afleiðingunum, kennarinn yrði áreiðanlega æfur. Nú var illt í efni!

Rúmlega fjörutíu mínútum síðar var ég sestur á minn stað í kennslustofunni. Mér til mikillar undrunar lét kennarinn sem hann sæi mig ekki. Ég horfði á dökkan hnakkann á Sóleyju fyrir framan mig og hitnaði í kinnunum. Ég hafði lengi verið hrifinn af þessari stelpu en vissi ekki hvort hún væri sama sinnis. Ég gleymdi allri minni vanlíðan samstundis og hugsun mín snerist aðeins um eitt. Skyndilega leit hún við og úr svipnum skein hneykslun. Mér til mikillar armæðu skildi ég strax að fréttirnar af ryskingum okkar Þórarins í gærkvöldi höfðu spurst út.