Stúfur
|
 |
|  | Hlustið  Stúfur |  | Einu sinni voru tvíburar.
Þeir voru ekki jafnstórir.
Einn var stór, en hinn lítill. |  | Sá stærri hét Stóri Pétur.
Hann var svona stór,
af því að hann var svo duglegur
að borða HAFRAGRAUT |  | Sá minni var kallaður Stúfur.
Hann var svona lítill,
af því að hann vildi aldrei
borða grautinn sinn. |  | Dag nokkurn fann Stóri Pétur
upp á góðum leik.
Hann og Stúfur fóru að vega salt. |  | En Stúfur var lítill og léttur.
Og þegar Stóri Pétur settist á "saltið",
hentist Stúfur í háa loft. |  | Stúfur sveif hátt upp í loftið.
Hann fór svo hratt,
að hann fékk hellu fyrir eyrun. |  | Hann barst hærra og hærra,
og hraðinn varð meiri og meiri. |  | Ha, ha, hæ!
Stóri-Pétur skellihló.
Hann þóttist maður að meiri
að hafa sent Stúf í þessa
ævintýra för. |  | Stúfur þaut um loftið allan daginn.
Og þegar leið að kvöldi,
var hann kominn í nánd við mánann. |  | En þegar Stúfur fór fram hjá
Karlinum í tunglinu,
náði hann í hökuna á honum.
Og þar hélt hann sér dauða-haldi. |  | Svo klifraði Stúfur upp á hökuna
á Karlinum í tunglinu.
Og Karlinn í tunglinu varð bæði
hræddur og forvitinn. |  | "Hver ert þú, strákur litli?"
spurði Karlinn í tunglinu.
"Ég er Stúfur, sem aldrei borðar graut,
af því að hann er versti matur
í heimi", sagði Stúfur. |  | Karlinn í tunglinu hló.
Honum fannst Stúfur vera
lítill, skrítinn snáði.
Svo röbbuðu þeir saman alla nóttina
og gerðu að gamni sínu. |  | En þegar dagur rann
fór Karlinn í tunglinu að syfja.
Og hann geispaði stórum: "A-HA-A!" |  | Karlinn í tunglinu
dró ýsur og laut höfði.
En þá fór nú að kárna gamanið.
Stúfur gat varla haldið sér lengur.
Hann var að missa takið. |  | Stúfur gafst upp.
Hann sleppti takinu
og lét sig detta til jarðar.
Hann hrapaði með ógnar-hraða. |  | Það varð honum til lífs,
að hann kom niður á dúnmjúkt ský. |  | En skýið var á leið til jarðar.
Það færðist neðar og nær jörð.
Og svo bar það rétt yfir húsþak. |  | Skýið gat ekki haldið Stúf lengur uppi.
Og hann féll til jarðar. |  | Hann datt á höfuðið ofan í
svartan stromp og lenti beint
ofan í grautarpott, sem stóð yfir eldi. |  | Það slettist grautur á föt Stúfs.
Og dálítið hafði farið upp í hann.
Þá sleikti Stúfur út um og sagði:
"Þetta er, svei mér, góður grautur". |  | Konan sagði, að hann mætti
eta allan grautinn úr pottinum.
Og það gerði Stúfur
bæði fljótt og fallega. |  | Og konan í húsinu tók sig til
og eldaði meiri graut. |  | Og Stúfur át grautinn upp,
því að hann var svo svangur,
og grauturinn góður.
Stúfur tók að hækka og gildna. |  | Og hann varð STÓR og STERKUR. |  | Stúfur þakkaði konunni
fyrir grautinn góða. |  | Svo lagði hann af stað heim. |  | Hann gekk upp há fjöll. |  | Og renndi sér niður brattar brekkur. |  | Og loksins komst hann heim,
heim til mömmu og pabba. |  | En Stóri Pétur var hræddur.
Hann tók á rás og faldi sig.
Því að nú var Stúfur
orðinn miklu stærri en Stóri Pétur. |
|