Þetta var þriðja sumarið sem ég dvaldi hjá Heiðari í Framnesi í sumarleyfi mínu en fyrsta skiptið sem ég vann fyrir kaupi. Ég var nýorðinn fimmtán ára, fullorðinslegur eftir aldri, lágvaxinn og svolítið digur. Ég varð hreykinn og stoltur þegar hann bað mig að sjá um skepnurnar meðan hann og konan hans færu að heimsækja skyldmenni í Vopnafirði. Ánægja mín varð þó skammvinn því ég heyrði að hjónin ætluðu að skilja börnin sín eftir, fjögurra ára son og stúlku á fermingaraldri. Ég kveið því að búa einn með þeim systkinum.

Fyrsta morguninn ætlaði ég aldrei að geta vaknað þrátt fyrir blíðskaparveður og heiðskíran himin. Það var ekki fyrr en ég fann kaffiilminn úr eldhúsinu sem ég minntist ábyrgðar minnar og þeirra skyldustarfa sem biðu mín. Allan daginn kepptist ég við að sinna búskapnum. Þótt ég fyndi til þreytu í öllum skrokknum skein ánægjan áreiðanlega úr andliti mínu. Um kvöldmatarleytið lagðist ég fyrir framan sjónvarpstækið, þreyttari en nokkru sinni fyrr á minni stuttu ævi.