Íbúðin var of lítil til að þau gætu lagst til svefns.
Þau settust þess vegna upp við veggina.
Þótt enginn minntist á það
gerðu þau sér öll grein fyrir því
að hér gátu þau ekki verið lengi.
Morgunninn eftir kom og Anna varð að fara í vinnuna.
Hún mátti alls ekki láta sig vantar í dag.
Allt varð að ganga sinn vanagang.
Engan mátti gruna neitt.
Þau urðu eftir í íbúðinni.
Nú voru þau öll eftirlýst og urðu að flýja.
Jóhann fól andlitið í höndum sér.
Hann varð að fara burt frá Noregi,
flýja frá sínu eigin landi.
Hann gæti ekki komið aftur
fyrr en að stríðinu loknu.
Hversu langt yrði stríðið?
Eitt ár? Fimm ár? Eða kannski tíu?
Og ef Þjóðverjar ynnu stríðið, hvað þá?
Þá sæi hann Noreg aldrei framar.
Hann sat og hugsaði um allt
sem hann mundi sakna.
Íbúðina, sófann sem hann svaf á,
fótboltann, hann gæti ekki tekið hann með sér.
Hann mundi sakna strákanna í bekknum,
meira að segja Geirs,
þeir voru einu sinni góðir vinir.
Hann mundi líka sakna Ólsens kennara og skólans.

VERKEFNI
1. Ef þið mynduð þurfa að þjóta burt þaðan
sem þið búið - og gætuð ekki tekið neitt með ykkur
eins og Jóhann, hvers mynduð þið sakna mest?
Skrifið um það hér fyrir neðan.

ATHUGIÐ að þegar maður saknar einhvers - þá
kemur það sem maður saknar í eignarfalli.
Ég sakna þín (þú, þig, þér, þín) -
- eins og þegar maður segir til - til þín

2. Jóhann mun sakna strák anna, Geir s,
Ólsen s, skól ans...
Hann er líka að hugsa um íbúðina,
sófann sem hann sefur í og fótboltann sinn.
Endurskrifið þetta og byrjið á að sakna.
Jóhann mun sakna íbúð (eignarfall)
og svo framvegis.